rozważania o miłości. Czyżby ona była taka jak Diaz? Tak bezwzględna? Czy stała się kimś takim jak on po długich i trudnych latach bezowocnych poszukiwań dziecka? Diaz poruszył się i pocałował ją w ramię. - Musimy jechać na lotnisko - mruknął sennie. Milli jakoś nie chciało się ruszać. - Mam jeszcze dwa dni wolnego - westchnęła. Wiedziała, że powinna wracać do El Paso. Diaz wznowi poszukiwania Pavona, a teraz dochodził jeszcze nowy trop do zbadania: wiedzieli, że ktoś celowo wodził Millę za nos przez wszystkie te lata. Dziesięć długich lat walenia głową w mur robiło swoje: była bardzo zmęczona. Wczoraj o mało nie zginęła w nurtach potoku. Czy naprawdę świat się zawali, jeśli Milla ukradnie sobie jeszcze dwa dni dla siebie, podaruje an43 308 sobie dwa dni wytchnienia od codziennego kieratu? Dwa dni - to wszystko, o co prosiła. Ciekawe, nigdy wcześniej nie pozwoliłaby sobie nawet myśleć w ten sposób. - Co będzie, kiedy wrócimy? - Prawdopodobnie wrócę do pracy - odparła szczerze. W domu kamica nerkowa wszystko będzie wyglądać inaczej. El Paso wydawało się leżeć w centrum wszystkich spraw; jak w ogóle można tam być i nie pracować? Boise... to inny świat. Z dala od wszystkiego, co znała. Diaz przetoczył się na krawędź łóżka i podniósł słuchawkę telefonu. - Lepiej odwołam nasze rezerwacje na lot powrotny an43 309 - 21 - Arturo Pavon lubił powtarzać wszystkim, że nigdy nie zapomina zniewagi. Lubił widzieć tę ostrożność na twarzach, sposób, w jaki ludzie uciekają przed nim wzrokiem. Zresztą była to prawda: nie zapominał żadnej obrazy czy afrontu, nieważne, dużego, małego czy wymyślonego. Była tylko jedna osoba na świecie, której uszło na sucho zadarcie z Pavonem. Ta świadomość wciąż w nim była, tkwiła jak gorzki węzeł zawiązany na trzewiach, z którym musiał żyć. Ale on nie zapomniał, nie porzucił myśli o zemście. Jego czas nadchodził: wolno, ale nieubłaganie. Któregoś dnia skrzyżują się ich ścieżki, a wtedy ta jankeska suka pożałuje, że w ogóle się urodziła. Dziesięć lat czekał, żeby odpłacić jej za utratę oka. Miał okazję ją dorwać już setki razy, wciąż przyjeżdżała przecież do Meksyku ze swoimi durnymi pytaniami, natrętnie podcast węszyła. Ale Gallagher mówił „nie", twierdził, że ona siedzi za wysoko na świeczniku, że jej zniknięcie wywoła za duży ferment i będzie ich kosztować, w najlepszym przypadku, kupę kasy za nakłonienie pewnych służb do przymknięcia oczu. W gorszym wypadku mogliby nawet obaj skończyć w więzieniu, w Stanach albo w Meksyku - zależy, gdzie by ich schwytano. Jeśli miałoby do tego dojść, Pavon zdecydowanie preferował amerykańskie pudło: przynajmniej każdy miał tam klimatyzację, papierosy i kolorowy telewizor. an43